Over Le Perrier

Over ons

In 1995 zijn wij vanuit Nederland naar Frankrijk vertrokken, om in 2000 le Perrier te vinden. In 2000 nog een bouwval, werd le Perrier in 2002 na een grondige verbouwing ons nieuwe thuis en namen ook de eerste gasten hun intrek in de gîtes.

Wij zijn Nico Koppen en Coby van Os en heten jullie graag van harte welkom en laten jullie graag kennis maken met de letterlijke en figuurlijke ruimte om te leven, op dit prachtige stuk aarde.

Coby (1950) was jarenlang werkzaam als verpleegkundige is Nederland en later Frankrijk. Tegenwoordig werkt zij als therapeute/coach, zie ook www.cobyvanos.com .

Nico (1950) bracht een groot deel van zijn leven door in Montreal, in het Frans sprekende deel van Canada. Daar was hij werkzaam in de binnenhuisarchitectuur, video en film. Nico is beheerder en gastheer van Le Perrier.

Historie Le Perrier

De Boerderij

Le Perrier is van oorsprong een Provençaalse boerderij die dateert uit de 17e eeuw en altijd bewoond is geweest door de familie Perrier. Le Perrier heeft dan ook niets te maken met het bronwatermerk Perrier, maar met de plaatselijke betekenis van ‘rots’, die in vroegere tijden dienst deed als markant kenmerk. Le Perrier is voor een groot deel gebouwd op de rots waaraan de vroegere bewoners hun naam ontleenden.

Wat nu de gîte Masure is, is het oorspronkelijke boerderijtje geweest. Door de jaren heen hebben diverse generaties aan dit bescheiden begin bijgebouwd, tot de grote boerderij die er vandaag de dag staat.

Leden van de protestantse familie Le Perrier zijn begraven op een kleine ommuurde begraafplaats op het terrein. De begraafplaats dateert uit de tijd dat protestanten geen burgerrechten hadden in het katholieke Frankrijk. Protestanten mochten niet begraven worden op de gemeentelijke kerkhoven, waardoor protestantse boeren hun eigen laatste rustplaats hadden op hun land.

– Tijdens de Tweede Wereldoorlog zat een Joods gezin uit Parijs op Le Perrier ondergedoken. –

De Brand

De hoofdwoning en de aangrenzende woning, nu de gîte Masure, brandden in 1995 volledig uit. De toenmalige eigenaar, een Zwitser (uit Bern), had de hoofdwoning voor een deel opgeknapt en gebruikte deze als vakantiewoning

Of het vuur is aangestoken door vandalen of dat de oorzaak een korsluiting was in de zelf aangelegde elektrische leidingen is nooit opgehelderd. In de woonkamer van de hoofdwoning stonden wij bij de eerste kennismaking met Le Perrier op een halve meter puin, terwijl er bomen groeiden in de badkamer.

De Verbouwing

Le Perrier is eind 2000 als ruïne aangekocht door de huidige beheerders en eigenaars. Nadat een architect een geheel nieuwe bestemming en indeling had gegeven aan de bestaande muren en ruimtes en de vergunning voor de grootscheepse her- en verbouwing rond was kon in oktober 2001 met de werkzaamheden worden begonnen. Deze zouden tenslotte zo’n negen maanden duren. Hoewel alles bijzonder voorspoedig en plezierig verliep was er ook een enkele grote tegenslag.

Eind oktober 2001 toen de ruïne helemaal schoongemaakt was en er geen dak meer op zat, viel er tijdens een storm in één nacht zoveel regen dat een van de natuurstenen binnenmuren, twee verdiepingen hoog en 60 centimeter dik, als een pudding in elkaar zakte. Juist toen we tot onze grote verwondering hadden geconstateerd dat deze muur geen funderingen had. Voor het merendeel van de muren van Le Perrier was dat ook niet nodig, omdat het complex grotendeels op een rots is gebouwd. Funderingen werden waar nodig aangebracht en de muur werd volledig herbouwd, nu met gewapend beton.